Brak waloryzacji emerytur prowadziłby do spadku realnej wartości świadczeń z powodu inflacji, obniżając standard życia emerytów i zwiększając ryzyko ubóstwa. Konsekwencje obejmują trudności w zaspokajaniu podstawowych potrzeb, jak żywność czy leki, oraz presję na system pomocowy. Dlatego obowiązkowa waloryzacja jest kluczowa dla stabilności socjalnej, co potwierdzają raporty ekonomiczne i eksperci.

Wysokość waloryzacji emerytur zależy głównie od dwóch wskaźników ekonomicznych: inflacji mierzonej CPI (indeks cen towarów i usług konsumpcyjnych) oraz wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w Polsce z poprzedniego roku. Im wyższe te wartości, tym większa podwyżka – np. w 2022 roku inflacja 15,6% dała waloryzację na poziomie 7%. Dodatkowo, wpływają czynniki jak polityka rządu czy sytuacja gospodarcza kraju.

Tak, waloryzacja emerytur obejmuje większość świadczeń, w tym emerytury pracownicze, społeczne, rolnicze oraz renty inwalidzkie i rodzinne. Wyjątki dotyczą jedynie niektórych specjalnych przypadków, jak emerytury wojskowe lub te ustalone indywidualnymi umowami, ale w zasadzie dotyczy wszystkich beneficjentów ZUS. Warunkiem jest regularne otrzymywanie świadczeń w okresie waloryzacji.

Waloryzacja emerytur obliczana jest na podstawie średniego wskaźnika inflacji z poprzedniego roku oraz wskaźnika wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce. Formuła uwzględnia te dwa parametry: np. w 2023 roku użyto danych inflacji na poziomie 10,2% i wzrostu płac o 3,6%, co dało wynik 13,8%. Wynik jest zaokrąglany, a ZUS publikuje szczegóły na swojej stronie internetowej dla przejrzystości.

Waloryzacja emerytur to proces corocznego zwiększania świadczeń emerytalnych w celu wyrównania skutków inflacji i wzrostu kosztów utrzymania. W Polsce przeprowadzana jest przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (ZUS), bazując na oficjalnych wskaźnikach inflacji CPI i wzrostu przeciętnego wynagrodzenia. Celem jest utrzymanie realnej wartości emerytur, zapewniając emerytom stabilność finansową i zdolność do pokrywania podstawowych wydatków.